de laatste km

Dinsdag 27 okt. Nog steeds regen.
We proberen dichter bij het centrum te parkeren maar dat lukt niet en het gaat weer regenen dus we beslissen maar om Athene te aten voor wat het is. We rijden dwars door de bergen naar Lavadaki een schattig bergdorp. Aan de winkels te zien komen hier toch veel toeristen door heen. We slapen op een parkeerplaats naast een kerkklok die tot 24.00 slaat en om 7.00 weer opnieuw begint en dan niet alleen om het half uur maar ook elk kwartier een deuntje.
Woensdag 28 okt. Olympische spelen zonder vuur. 8 weken van huis!
Het blijkt vandaag een feestdag te zijn. De NEE MOUSELINE DAG van 1940. Alles is gesloten en er worden in de dorpen op straat gedenkdiensten gehouden. Dus we moeten stoppen en wachten weer eens wat anders dan een kudde schapen op de weg! We komen in Olympus aan het dorp waar de eerste Olympisch spelen zijn gehouden en dan blijkt aan de kassa dat we niet hoeven te betalen. Of het wat met de feestdag te maken heeft weten we niet scheelt weer mooi 18 euro. Er is best nog veel bewaard gebleven en je krijgt een goed beeld hoe het er uit zou hebben gezien. Er moet ook een zwembad zijn geweest maar niet om wedstrijden in te zwemmen dat kwam pas veel later. Er werd toen hard gelopen en wat vechtsporten en iets met paarden en poëzie. We missen de vlam wij vinden eigenlijk dat hier toch een eeuwige vlam zou moeten branden als een soort eerbetoon. In het museum zijn prachtige beelden te zien die ze onder andere in het Olympische gedeelte hebben gevonden. Ik ben ervan onder de indruk Chris iets minder. We gaan in het dorp wat eten want de bakker is ook dicht. We willen proberen om een plekje aan het strand te vinden om te overnachten. We komen in een klein dorpje terecht waar in de haven een kudden aan cruiseschepen liggen heel apart. We kunnen niet bij het strand komen dus gaan we het ergens anders proberen. En dan lukt het pal op het strand er staat nog een camper. Chris gaat nog even zwemmen en dan word het al weer donker. Dat is een nadeel met die wintertijd.
Donderdag 29 okt. De laatste echte vakantie dag. Om 23.59 aan boord in Patra.
Het is mooi weer dus we blijven staan. Ik bagger eerst de camper uit wat een stof elke keer weer. We zonnen, lezen en zwemmen nog wat en om 16.00 gaan we naar Patra kunnen we nog wat boodschappen doen voor op de boot. Er is lastig een bakker te vinden maar na een half uur zoeken lukt het dan toch. Patra is een best groot en veel winkels. De ingang van de haven is even lastig te vinden maar uiteindelijk staan we in line 7 waar Minoan Lines ons aan boord neemt. We varen 36 uur naar Venetie en slapen op het camperdek in ons eigen bedje. Dat is heen ook gelukt en nu terug ziet het ook rooskleurig uit. Dus niet zo als verleden jaar dat gezeik met een andere boot. Het is een mooi schip met gezellige zit hoekjes overal en als de zon schijnt kun je lekker op het dek zitten.
Vrijdag 30 okt. Nog niet zeeziek.
We vermaken ons prima aan boord we zitten nog een paar uur in de zon de wind is wel koud maar hoe kan het ook anders bijna november. Het is raar om naar huis te gaan. Natuurlijk willen we Bo zien en de snoetjes. Balou leeft nog dus Bo heeft haar taak goed gedaan. Maar de kou en weer in de hectiek van het Hollandse leven dat zal wel tegen vallen. We kunnen terug kijken op een hele bijzondere reis we hebben erg veel gezien veel mensen ontmoet. En erg onder de indruk geraakt van het leven in het verre oosten van Turkije, Syrië en Jordanië . We hebben ons constant verbaasd wat de Islam voor invloed heeft op het dagelijks leven. En dan met name voor de vrouwen. Want dat vrouwen niet alleen naar buiten mogen en als 15 jarige worden uitgehuwelijkt kunnen we niet begrijpen . We vragen ons af of het ooit zal veranderen maar we zien het somber in. Want als ze iets doen wat niet mag dan worden de vrouwen zwaar gestraft en zelfs tot de dood toe. Chris is onder de indruk geraakt van het verhaal in Wadie Run dat daar vrouwen soms jaren niet buiten komen. Chris vind een vorm van gijzeling. Ik ben blij dat ik in een land woon waar ik kan doen en laten wat ik wil. Ook is de eerste zorg van de mensen wat en hoeveel heb ik te eten vanavond. En de ‘huizen’ waar ze in wonen. Of zeg maar tenten of krotten niet te geloven.We hadden wat kleine cadeautjes voor kinderen mee maar ik durfde ze niet te geven aan ze want ze willen liever geld om eten te kopen. We hebben veel bij de kraampjes langs de weg inkopen gedaan om zo toch de mensen aan omzet te helpen. En afdingen heb ik alleen in Damascus in de Soek ( bazaar) gedaan en in Side maar daar is het een soort nationale sport geworden. Er is een groot gedeelte langs de kust waar je met je euro betaald in Turkije maar dat is wat ons betreft een heeeel ander Turkije. Hoe geld een mens kan veranderen.
Zaterdag 31okt. Om 9.30 van de boot.
Het blijft heel apart zo dwars met de boot door Venetië varen. We moeten nu nog ruim 1200km rijden maar door Tirol is altijd leuk met die schattige dorpjes. Nu maar hopen dat er niet veel sneeuw ligt. We slapen nog een keer in de camper en het is maar 7 gr om 18.00 dus dat word dichtbij elkaar onder de dekens!
Nog wat grappige cijfers op een rijtje: We hebben 61 keer overnacht 20 keer op een camping en 37 keer vrij en 4 keer op een boot. Gemiddeld aan camping geld per nacht 9 euro.
Het verste punt gereden Aqaba : 6200 km in 4 weken tijd. Totaal 11250km gereden.
We hebben in totaal 71,5 uur gevaren.
We hebben 911 liter diesel getankt. Bijna 1op 13.
We hebben 4 keer een visum moeten kopen: 1 keer Turkije, 2 keer Syrië, 1 keer Jordanië.
We zijn niet een keer echt ziek geweest ja 1 keer aan de ietssiepietsei dunne maar dat mag geen naam hebben. Zou dat iets te maken hebben met ons eigen toiletje? En niet te vaak uit eten.