schilderen met de mond

Donderdag 20 mei
We lopen eerst naar de haven want de schipper komen met de visvangst binnen. Het stink verschrikkelijk maar het is echt de moeite waard om dit te bekijken. Er lopen heel veel (dikke) katten en die smullen er op los. Er is een boot met een heel groot net en de kleine visjes die er uit vallen worden weggegeven. We gaan naar het dorp en willen geld wisselen. Dit kan buiten in een automaat je stopt er euro’s in en er rollen dinars uit geweldig. We zien een invalide man zitten op het plein en hij maakt mondschilderingen we kopen een kaartje en een schilderijtje van hem . Hij praat Engels maar hij is bijna niet te verstaan we begrijpen dat hij op de foto wil en beroemd wil worden in een Engels boek. Zijn adres en e-mail staat achter op de kaart thuis maar eens kijken. Kijk van zo’n man kopen we altijd wat hij doet zijn best om zo geld te verdienen en zit niet zielig tegen de muur aan te bedelen. Hij zag er ook keurig verzorgd uit. We lopen alle straatjes door en vinden het een geweldig dorp. We geven de dorpsgek van de parkeerplaats een paar sokken. Chris is zo blij dat zijn sokken een nieuw record nooit meer wassen en 4 jaar dragen krijgen! We rijden naar Agadir langs de kust. We vinden de camping maar die is zo vies dat doen we niet. Dus 15 km terug en op een 4 sterren camping van wel 9 euro gaan staan. We staan aan zee en deze toiletgebouwen verdienen de schoonheid prijs niet te geloven zo mooi. De camping is nog nieuw en volgens iedereen staat het in Januari en februari helemaal vol overal in Marokko. Het is geen gezellige camping maar je kan ook niet alles hebben!
Vrijdag 21 mei
We blijven een dagje en gaan naar het strand waar veel surfers zijn die op de juiste golf wachten. De zee is wel koud Chris gaat zwemmen ik niet. We verbranden lekker maar we moeten toch een beetje gekleurd terug komen. We doen een wasje en ruimen de camper op. Er is wel een mist in de ochtend en later op de middag ook dus s’avonds niet echt lekker buiten zitten. We zijn nu een week in Marokko we zijn al aardig gewend. We vergelijken het steeds met Turkije en Syrië en Jordanië. We hebben het luxe met de campings dat scheelt soms wel stres. We hebben wel skype maar kunnen niet op internet vandaar dat de blog zo lang duurt. We zijn blij dat de kinderen niet bedelen en we worden niet lastig gevallen in de dorpen. Tot nu toe valt het allemaal reuze mee.