Overleven in Istanbul.

Na een rit van 200 km Ederin naar Istanbul met een stop aan de kust en gezwommen in de zee van marmaris belanden we in de verkeer chaos van de stad. Auto rijden is hier een soort spel zonder regels .Je moet je door het verkeer heen wringen strepen zijn niet meer te zien van 3 wordt het 2 baans en dan sta je tussen de strepen en die gebruiken ze niet dus staan we tussen alles in en die lui meteen toeteren en voorrang krijg je hier NOOIT .Het gaat altijd goed je moet gewoon voorrang nemen en alle verkeersregels die bij ons gelden vergeten dat is wel lastig want dat ben je niet gewent .Toeteren daar doe ik niet aan mee want ik ken die mensen niet zij doen dat naar iedereen die ze tegen komen!!! Soms schrik je en dan is er niets aan de hand .
Via een tip wisten we een parkeerplaats midden in de stad te vinden voor 6euro per dag met uit zicht op de gouden hoorn en de Galata brug naast de grote bazaar. Hier staan we redelijk veilig en voor ons liggen de boten waar je een rondvaart mee kan maken en daar is ook altijd iemand. Na het eten zijn we even over de brug gelopen en een eerste indruk opgedaan. Ik werd meteen slachtoffer door dat ik weer eens de helpende hand gaf aan de schoenen poetser die zijn borstel liet vallen. Ik raapte de borstel op en hij was zo dankbaar dat hij meteen Chris zijn schoenen begon poetsen. Ik had mijn sandalen aan dus viel er weinig te poetsen. Toen kam zijn maatje erbij en die wist mijn schoen ook te poetsen. We vonden het aardig en wilde een fooitje geven. En toen ging het fout wat hij wilde alleen papier geld en geen muntjes. Nou wij bepalen zelf wel hoeveel we geven en we hadden niet om deze poetserij gevraagd! Dus we zijn snel door gelopen. Later bleek dat dit de truc is en dat de Turken zelf dit de maffia noemen!
De eerste dag zijn we oud Istanbul in gegaan hier fietsen dat is niet mogelijk door een wir war van straatjes hadden we het al snel gevonden het is ongelooflijk op iedere vierkante cm zit wel een winkeltje er blijf geen plekje ongebruikt. De eerste bazaar was met heel veel kruiden en thee en ze proberen je van alles aan te smeren. De grote bazaar is ook een verhaal apart een hele grote hal met allemaal winkeltjes en er wordt van alles verkocht. Daarna naar de blauwe moskee die is wel mooi maar er zijn zoveel toeristen dat het bijna niet meer leuk is. Daarna zijn we langs de graven waar een paar sultans begaven liggen dit is wel heel apart om te zien. Ook zijn we in een onder grond water reservoir uit de Romeinse tijd geweest. Er stonden 336 verschillende zuilen waarvan 2 met een afbeelding van een Romeins hoofd. Niemand weet hoe ze daar komen, volgens Chris is dit heel eenvoudig: het is gewoon afval materiaal wat ze toch nog ergens voor konden gebruiken. Langs het paleis gelopen en met Ma gebeld hoe de operatie was gegaan. Ma heeft een nieuwe knie gekregen en alles is goed gegaan.
De tweede dag was een zondag en dan is het wat rustiger in de stad dus besloten we om te gaan fietsen! Ilona : we hebben het bewijs geleverd dat je door Istanbul kan fietsen zonder dat ze je plat rijden. Alleen een klein opstootje met een dame die voor een verkeerslicht uit de taxi stapte en de deur open gooide terwijl Monique daar stond ik moest aan de kant springen want zij moest uitstappen na een scheldpartij in het Engels begreep ze dat ze een domme doos was! Al fietsend zijn we door de wijken Biesiktas en Galataserij komen in een soort Kalverstraat terecht waar niet de vrouwen met hoofddoek maar de vrouwen op naaldhakken met hun mastercard aan het shoppen zijn. Daar rijd ook het kortste tramlijntje ter wereld rijd. Daarna nog wat rond gefietst en in een buurt terecht gekomen onder de brug die over de Bosporus gaat . Daar waar ook weer allemaal winkeltjes en eet kraampjes met een uitgeholde aardappel en daarin kun je allerlei soorten vulling in krijgen het zag er wel lekker uit maar we hadden net gegeten. Wat ik erg leuk vind van Turkije er zijn echt overal bankjes je kunt overal lekker zitten. De mannen zitten ook wel heel veel op die kleine krukjes bij de theehuizen . Nu tijdens de rameldan! Niet zo heel veel maar daar zou het normaal ook wel vol zitten. De vrouwen zijn thuis. Op de parkeerplaats waar we stonden kregen we al gauw bezoek van de Ciske de rat van Istanbul. Een jochie van een jaar of 11 Assies kwam zakdoekjes verkopen en had heel veel interesse voor de fiets hij wilde 1 rondje fietsen dit heeft hij 380 keer gevraagd. Zondagochtend heeft hij Chris naar de bakker gebracht en een brood gekregen hij wilde er wel hagelslag op en aan 2 kanten boter! De rest van het brood nam hij niet mee want dan was hij niet zielig genoeg wat schooien om geld met een zakje brood aan je hand maakt geen indruk. Hij zei dat hij alleen een moeder had maar hij kon wel lezen en zat in groep 4. Zijn schoenen waren helemaal versleten en dan wil je eigenlijk niets liever dan hem een paar nieuwe schoen geven maar er lopen heel veel van dit soort kinderen door de stad. Dat hij op school zat gaf een goed gevoel dan zou er toch wel iemand naar hem omkijken. Door de andere Turken van de bootjes werd hij steeds bij ons weg gestuurd wij zijn toeristen en die laat je met rust. Twee tellen later staan ze zelf te schreeuwen wie wil er met mijn boot mee varen! Na drie dagen waren we de drukte zat en besloten naar de Zwarte zee te rijden. Istanbul uit met de camper is ook een verhaal apart. Het komt er op neer dat we na 2 uur eindelijk op de brug over de Bosporus Azie binnen reden. Wat een avontuur. Istanbul moet je gezien hebben maar we zijn er nu voorlopig klaar mee.