even geduld

Zondag 20 sept We gaan proberen de grens over te komen naar Syrië.
Eerst gaan we naar Harran een oud stadje met leemhuisjes de enige in Turkije. We hebben gehoord dat de inwoners van het dorp erg agressief zijn naar toeristen we zullen zien. We worden meteen aangesproken door en Engels sprekende gids hij wil ons wel het dorp en zo laten zien. Na afdingen gaan we mee de camper staat veilig en we gokken het erop. Hij laat ons wat brokstukken zien en een ingericht leem huisjes en dat was het dan. Oke we gaan er van door want echt prettig voelen we ons hier niet. We rijden naar de grens. Aan de Turkse kant gaat er iemand effe vragen of Syrie wel open is! Dit blijkt zo te zijn en we gokken het erop. De auto moet uitgeschreven worden in Turkije. Dit duurt even maar we krijgen snoep en kopje thee. Chris gaat chocola repen uitdelen in de hoop dat het wat sneller gaat. Nou na 1 uur mogen we verder. In Syrië staan er veel militairen en andere interessante mensen. Nu gaat het feest beginnen. Ze snappen niets van de auto papieren ze kunnen het ook niet lezen. De directeur van Syrie word erbij gehaald en verteld ons dat we een boete voor de diesel moeten betalen. ( dat wisten wij wel maar we doen net of we hartstikke gek zijn) Ze hebben wel 10 keer op de nummerplaten gekeken Chris is 6 keer met de papieren heen en weer geweest naar een hokje en uiteindelijk 168 euro betalen voor de boete en verzekering. Nou dat is snel na 2 uur. We gaan. Maar nee toen moesten de visums nog geregeld worden weer 46 euro armer. En 1 uur verder. Eindelijk we gaan maar nee nog een poort. Daar werd in de paspoorten gekeken en moeten we vertellen waar we heen gaan enz en toen was het WELOKOM IN SYRIE .Nou dat was best snel na 3 uur bakeleien! We rijden naar Allepo. We parkeren midden in de stad en gaan wat eten op de hoek en we verbazen ons hoe goedkoop het is. De jongen van het restaurant sprak 6 woorden Engels en vond het geweldig dat we bij hem kwamen eten we kregen het toetje kado!